Vanmorgen had ik al weer de vierde echo: dit keer voor de nekplooimeting. Door de nekplooi van het kindje te meten op een echo, kunnen ze in combinatie met een bloedtest bepalen wat de kans is op een kindje met het syndroom van Down.

Het was lastig om te meten. Ons kindje wou namelijk niet netjes voor de camera gaan liggen. Na wat gewiebel en een nep-hoestbui van mij lag hij/zij eindelijk goed in beeld en kon er gemeten worden.

Ons kindje is inmiddels 5,8 centimeter, dus al weer anderhalve centimeter groter dan bij de vorige echo. Grappig dat ze bij zo’n klein mensje de dikte van een laagje vocht in de nek kunnen meten. Die dikte was 1,5 mm, helemaal goed. Gemiddeld heeft een vrouw van 34 een kans van 1 op 300 op een kindje met Down-syndroom, bij mij was dat op basis van de nekplooi en het bloedonderzoek 1 op 1800. Niets dus om ons zorgen over te maken! Ook kon de echoscopiste zien dat het maagje gevuld was, het kindje drinkt dus ook goed van het vruchtwater. Heel bijzonder dat dat allemaal al werkt.

Nu ik ruim 12 weken zwanger ben en zo’n mooie uitslag heb, ben ik de kritiekste fase voorbij. We gaan het leuke nieuws vanaf deze week dan ook aan iedereen vertellen en de website openstellen.

Dit zijn de drie foto’s die we hebben meegekregen. Deze zijn dus genomen met 12 weken en 4 dagen.