Inmiddels lig ik al 10 dagen in het ziekenhuis. Het goede nieuws is dat het beter gaat met de dreigende zwangerschapsvergiftiging. Mijn bloeddruk is de laatste dagen steeds keurig en ook de andere tests zijn beter dan vorige week. Alleen hebben we de afgelopen dagen wel een aantal enge dipjes in de hartslag van het kindje gezien. Dat is inmiddels meer dan de dreigende zwangerschapsvergiftiging de reden waarom ze me hier willen houden tot de bevalling. Ik zal ook aan het CTG moeten liggen tijdens de bevalling zodat ze de hartslag van het kindje in de gaten moeten houden.

Het lijkt erop dat het kindje soms met een dip reageert op mijn harde buiken. Omdat je bij inleiden veel harde buiken kan krijgen, kan dat dus gevaarlijk zijn. Daarom zijn ze nu minder snel met inleiden dan ze anders misschien geweest zouden zijn bij een kind dat een week geleden al geschat werd op 8 pond.

Ook een keizersnee doen ze liever niet. Dan heeft het kindje vaak een moeilijkere start omdat allerlei processen die anders door de bevalling in gang worden gezet niet werken en het is ook voor mij zwaarder qua herstel. Gelukkig is er ook geen dringende noodzaak om het kind acuut te halen.

Al met al hebben ze tot nu toe dus afgewacht tot het kindje spontaan geboren wordt. Hoewel ik vaak ’s nachts pijnlijke krampen en harde buiken heb, heeft dat tot nu toe niets opgeleverd. Morgen word ik in het wekelijkse zwangerenoverleg besproken en hoor ik wat ze dan van plan zijn. En elke dag blijf ik hopen dat het die dag spontaan zal beginnen…