Liever laat dan nooit: hier volgt een verslag van mijn bevalling zoals ik beloofd had.
Even kort samengevat wat er voor gebeurde: Van maandag op dinsdag waren mijn vliezen gebroken, maar de bevalling zette niet door. Woensdag is besloten om mij te gaan inleiden. Twee pogingen op woensdag en een derde op donderdag mochten niet helpen. Ik kreeg wel pijnlijke krampen, maar die zorgden niet voor ontsluiting en mochten dus ook nog geen weeën heten. Daarom werd een keizersnede gepland voor vrijdagochtend.
Donderdagavond kreeg ik steeds meer last van de krampen. Ook begon ik over te geven, voor het eerst tijdens mijn zwangerschap. Vaak is dat een teken dat de bevalling begonnen is. Voor de zekerheid hebben ze toen om 22.00 uur gekeken of ik toch geen ontsluiting had. Helaas bleek dat niet zo te zijn. Omdat ik al dagen amper geslapen had van de pijn, kreeg ik een injectie met een pijnstiller/slaapmiddel zodat ik de dag erop fit zou zijn voor de keizersnede.
Echt goed hielp die injectie niet. Ik werd wel slaperig maar de pijn werd niet echt minder. Om 2 uur waren ze zo heftig en regelmatig dat ik toch maar op de bel heb gedrukt. De zuster stelde voor om naar de verloskamer te gaan zodat ze me in de gaten konden houden. Daar waren de weeën duidelijk te zien op het CTG. De verloskundige had het te druk met een andere bevalling dus ik moest wachten. Ik was zo moe en duf dat ik tussen de weeën door steeds in slaap viel. Gelukkig maakte Remco me steeds wakker als ik moest puffen, hij kon op de CTG goed zien als er weer een wee aankwam.
Toen ik om 4 uur persdrang kreeg heb ik toch maar weer op de bel gedrukt. Er werd een verloskundige even vrijgemaakt en ik bleek 8 centimeter ontsluiting te hebben! De keizersnee kon worden afgezegd 🙂 Om 6 uur bleek ik volledige ontsluiting te hebben maar de verloskundige had nog geen tijd dus ik hoefde nog niet voluit te persen maar echt wegpuffen hoefde ook niet meer.
Toen ik op een gegeven moment aan het persen was, zakte de hartslag van de baby enorm en herstelde zich ook langzaam. Remco rende de gang al op en werd tegemoet gekomen door een heel team, die de dip op de monitor in hun hok ook hadden gezien. Als je de hele nacht amper iemand gezien hebt omdat ze geen tijd voor je hebben, is het best indrukwekkend als je kamer ineens volstaat met een gynaecoloog, 2 verloskundigen, 2 verpleegkundigen en een co-assistent. Blijkbaar waren wij niet de enigen die dit eng vonden.
Het bleek dat Marijn het moeilijk had bij elke perswee en dus moest hij snel geboren worden. Daarom werden alle registers opengetrokken: infuus met weeënopwekkers vol open, catheter om de blaas leeg te maken (meer ruimte voor de baby), knip, vacuümpomp en toen moest ik voluit persen terwijl zij met de vacuümpomp meehielpen. Een paar minuten later was Marijn geboren!